از آنجا که مشتری بزرگتر است، باید حلقه های بزرگتر و تماشایی تر از زحل داشته باشد. اما تحقیقات جدید UC Riverside نشان می دهد که قمرهای عظیم مشتری مانع از روشن شدن این دید در آسمان شب می شوند.

استفان کین، اخترفیزیکدان UCR، که این تحقیق را رهبری می کرد، گفت: «این مدت هاست که من را آزار می دهد که چرا مشتری حتی حلقه های شگفت انگیزتری ندارد که زحل را شرمنده کند.

“اگر مشتری آنها را داشت، آنها حتی برای ما درخشان تر ظاهر می شدند، زیرا این سیاره بسیار نزدیکتر از زحل است.” کین همچنین در مورد اینکه آیا مشتری زمانی حلقه‌های خارق‌العاده‌ای داشته و آنها را گم کرده است، سؤالاتی داشت. این امکان وجود دارد که ساختارهای حلقه موقتی باشند.

برای درک دلیل ظاهر مشتری در حال حاضر، کین و دانشجوی فارغ التحصیلش ژکسینگ لی یک شبیه سازی کامپیوتری پویا اجرا کردند که مدارهای چهار قمر اصلی مشتری و همچنین مدار خود سیاره و اطلاعات مربوط به زمان آن را محاسبه می کرد.. نتایج آنها در اینجا به تفصیل آمده است و به زودی در مجله Planetary Science منتشر خواهد شد.

حلقه‌های زحل عمدتاً از یخ ساخته شده‌اند، که برخی از آن‌ها ممکن است از دنباله‌دارهایی باشند که عمدتاً از یخ نیز ساخته شده‌اند. اگر قمرها به اندازه کافی حجیم باشند، گرانش آنها می تواند یخ را از مدار سیاره به بیرون پرتاب کند، یا مدار یخ را به اندازه ای تغییر دهد که با قمرها برخورد کند.

کین گفت: “ما دریافتیم که قمرهای گالیله ای مشتری، که یکی از آنها بزرگترین قمر منظومه شمسی است، به سرعت هر حلقه بزرگی را که ممکن است تشکیل شود، از بین می برد.” در نتیجه، بعید است که مشتری در هر نقطه ای از گذشته خود حلقه های بزرگی داشته باشد.

کین گفت: سیارات پرجرم قمرهای عظیمی را تشکیل می دهند که از داشتن حلقه های قابل توجه جلوگیری می کند.

هر چهار سیاره غول پیکر در منظومه شمسی – زحل، نپتون، اورانوس و همچنین مشتری – در واقع دارای حلقه هستند. با این حال، حلقه‌های نپتون و مشتری به قدری ضعیف هستند که مشاهده آنها با ابزارهای سنتی رصد ستارگان دشوار است.

به طور تصادفی، برخی از تصاویر اخیر از تلسکوپ فضایی جیمز وب که به تازگی راه اندازی شده است، تصاویری از مشتری را شامل می شود که در آن حلقه های ضعیف قابل مشاهده هستند.

کین می‌گوید: «ما نمی‌دانستیم این حلقه‌های زودگذر وجود دارند تا زمانی که فضاپیمای وویجر از کنارش رد شد، زیرا نمی‌توانستیم آنها را ببینیم.

اورانوس حلقه‌هایی دارد که به آن بزرگی نیستند، اما از حلقه‌های زحل بزرگ‌تر هستند. در ادامه، کین قصد دارد شبیه‌سازی‌هایی از شرایط اورانوس انجام دهد تا ببیند طول عمر حلقه‌های آن سیاره چقدر می‌تواند باشد.

برخی از ستاره شناسان بر این باورند که اورانوس در نتیجه برخوردی که این سیاره با جرم آسمانی دیگری داشته است به سمت خود منحرف شده است. حلقه های آن می تواند بقایای آن ضربه باشد.

حلقه‌ها فراتر از زیبایی‌شان، به اخترشناسان کمک می‌کنند تا تاریخ یک سیاره را درک کنند، زیرا شواهدی از برخورد با قمرها یا دنباله‌دارهایی که ممکن است در گذشته اتفاق افتاده باشد را ارائه می‌دهند. شکل و اندازه حلقه ها، و همچنین ترکیب مواد، نشانه ای از نوع رویدادی است که آنها را تشکیل داده است.

برای ما ستاره شناسان، آنها خون بر روی دیوارهای صحنه جنایت هستند. کین گفت: وقتی به حلقه‌های سیارات غول‌پیکر نگاه می‌کنیم، شواهدی وجود دارد که اتفاق فاجعه‌باری برای قرار دادن آن مواد در آنجا رخ داده است.